Happiest people on the earth!

De Denen zijn twee jaar op rij naar voren gekomen als het gelukkigste volk op aarde. Na vier dagen zelf in de hoofdstad rond gelopen te hebben snap ik ook waarom. De Denen zijn gewoon zo ongelofelijk vriendelijk. Een goed voorbeeld is mijn bezoekje aan de McDonald's. Zelf denk ik bij de Mac aan personeel dat moeizaam staat te zuchten en kreunen en vooral bezig is met het zoeken naar de juiste knoppen op het kassascherm (sorry, er zullen vast uitzonderingen zijn!). In Kopenhagen werd ik vrolijk begroet toen ik uitgehongerd aan kwam gelopen (ik had net mijn geld opgehaald en kon na zo'n 20 uur EINDELIJK iets gaan eten). De jongen in kwestie had een grote glimlach op zijn gezicht, en in plaats van op zijn scherm te staren keek hij mij continu aan en leek nog net niet te dansen op de vrolijke muziek die hij in zijn hoofd leek te hebben. Toen ik een medium menu bestelde vroeg hij of ik een groot menu wilde. Ik zei nee. Waar wij Nederlanders deze keuze voor lief nemen en verder gaan naar onze volgende handeling, vroeg de Deen tegenover me gewoon de vraag: 'Why not?'
Tja, waarom eigenlijk ook niet? Ik had honger en de jongen deed zo zijn best... Oké dan. Anne - Deense vrolijkheid: 0-1.
Daarnaast is het ook zo dat de mensen die je op straat passeert je standaard met een vriendelijke lach aankijken, en toen ik even verdwaald met mijn plattegrondje rond dwaalde kwam er gelijk een vrouw naar me toe die vroeg of ze kon helpen. Ze zijn echt de perfecte gastheren en vrouwen voor elke toerist!

TAK!

Omdat ik alleen was tijdens mijn reis naar Kopenhagen werd ik door veel Denen ook als Deense aangezien. Als ik iets heb opgestoken van de Deense taal is het wel het woordje 'tak' wat 'dankjewel' betekent. Het werkt namelijk perfect als je undercover door de Deense stad wilt gaan. Er komt een of andere werver voor goede doelen op je af in Europa's langste winkelstraat, Strøget? Loop stug door en zeg 'tak'! Je rekent af bij een winkel en de verkoopster geeft je je plastic tasje aan? Zeg 'tak'! Oké, dat laatste ging goed tot de dame in kwestie me afwachtend aankeek nadat ze een paar zinnen in voor mij onverstaanbaar Deens had gepraat. Toen ik in het Engels uitlegde dat ik niet Deens was, knoopte ze evengoed een gesprek met me aan, maar dan in het Engels. Lachend vertelde ze me dat ik er toch echt Deens uit zag. Had ik al gezegd hoe vriendelijk Denen zijn?

Waarschijnlijk merken jullie tijdens het lezen van deze blog wel hoe erg ik heb genoten van mijn bezoekje aan Kopenhagen. Vandaar dat ik er ook graag over schrijf in mijn verhalen.  En ik hoop dat jullie nu ook snappen waarom ik jullie in mijn verhalen zo vaak meeneem naar Kopenhagen!

TAK!

Liefs,
AS.

Goede ideeën kunnen overal in je hoofd te binnen schieten. Zelf haal ik veel inspiratie uit het dagelijks leven om me heen. Het zal je dus niet verbazen dat de meeste ideeën bij mij te binnen schieten net op het moment dat ik in de trein zit, aan het werk ben of boodschappen doe. Hoewel het geweldig is om ineens een goed idee voor een verhaallijn te hebben, zijn het niet de meest handige momenten. De kans is namelijk groot dat je je ideeën al weer vergeten bent op het moment dat je uiteindelijk thuis komt en klaar bent om te gaan schrijven. Daarom heb ik zelf een klein boekje waarin ik allerlei ideeën opschrijf en/of teken. Het hoeven niet eens grootse ideeën zijn voor enorme verhaallijnen, ook kleine scènes, grappige situaties of inspirerende quotes schrijf ik allemaal op. Lang niet alles gebruik ik, maar zeker op momenten dat ik vast zit in een verhaal is het super fijn om terug te kunnen vallen op mijn boekje. 

Oké, je hebt je grote idee. Nu wordt het tijd om het verhaal goed in je hoofd te krijgen. Het grappige van deze stap is dat niet alle schrijvers het verhaal plotten van te voren. Het is dus maar net in hoeverre je het zelf wilt doen. Vroeger plotte ik nooit iets, maar ik merkte vaak dat ik naarmate mijn verhaal vorderde in de knoop kwam met mijn verhaal of simpelweg geen idee had hoe ik verder moest. Ik begon gewoon met schrijven en keek wel waar het schip strandde. Omdat ik heb gemerkt dat dat voor mij niet werkt, plot ik tegenwoordig van tevoren mijn verhaal in grote lijnen. 

Het werkt heel eenvoudig: pak een stuk papier en teken een horizontale lijn. Deze lijn is een soort tijdbalk. Stip vervolgens op deze lijn ongeveer waar de scènes komen die grote invloed gaan hebben op het verhaal. Voor de meeste verhalen geldt een soort standaard verhaallijn. Natuurlijk kun je daarvan afwijken maar het is niet voor niets dat de meest succesvolle verhalen deze lijn volgen.

Daar zit je dan, helemaal klaar om te beginnen met schrijven. Je zit lekker voor je computer en staart naar dat lege witte vlak voor je. Zelf vind ik het vaak erg lastig om de eerste woorden op papier te krijgen. Daarom houd ik mezelf vaak voor de gek. Ik neem me vaak namelijk voor om niet met het begin te beginnen. Dat wil zeggen dat ik vaak begin met een scene, maar bedenk dat ik daar later nog een goed begin voor ga zetten. Vaak gebeurt dat dan ook, soms ook niet. Dan is namelijk wat ik in eerste instantie heb geschreven al goed genoeg. Op deze manier vind ik het minder moeilijk om daadwerkelijk te beginnen met schrijven, omdat het nog niet de perfecte opening hoeft te zijn. Naderhand is het makkelijker om het begin te schrijven omdat er al wat letters op papier staan en je al wat beter een idee hebt waar je de lezer heen gaat leiden. 

Natuurlijk werkt dit trucje niet voor iedereen, maar ik hoor graag of het iemand anders ook helpt! :) 

Mocht je totaal geen last hebben van het probleem niet te kunnen beginnen met een leeg document voor je, wees blij en begin met het schrijven van je verhaal! 

Zo, dat was dan mijn eerste Schrijftips blog. Ik hoor graag of jullie hier iets aan hebben en of er bepaalde dingen zijn die je naar aanleiding hiervan eens hebt geprobeerd en of dat gewerkt heeft voor je! Volgende maand zal ik het hebben over het ontwerpen van je karakters, tot dan!

Liefs,

AS.