Schrijven als Topsport

Iedereen die zich met enige vorm van schrijven bezig houdt zal het vast herkennen. Je hebt een geniaal idee voor een verhaal, een scene, een bepaalde metafoor. Toch weet ik dat bij mij minstens 50% van die ideeën nooit zwart op wit worden gezet. Ze blijven ergens in mijn achterhoofd hangen, want ooit, ja ooit, dan ga ik met dat geniale verhaal beginnen. Of dat ene verhaal wat er al zo lang ligt afmaken.  Waarom is het zo moeilijk om daadwerkelijk te beginnen?

Een veel gehoord excuus, niet eens alleen onder schrijvers, is: 'Ik heb geen inspiratie.' Maar wat is dat dan precies? Is inspiratie een soort geheime schat vol met waanzinnig goede ideeën die zomaar bij je aan komt lopen en tot die tijd geheel onbereikbaar is? Ik denk zelf eerlijk gezegd van niet. Wie wacht op inspiratie is volgens mij gewoon een uitsteller. En ja, ik maak me hier zelf ook schuldig aan.

Het is eigenlijk gek dat we met z'n allen zo massaal zitten te wachten op iets wat never nooit uit zichzelf aan komt waaien. Als je de definitie van inspiratie opzoekt in het woordenboek wordt het alleen nog maar gekker.

Als er iets is dat we vanuit deze definitie kunnen afleiden is dat inspiratie juist iets is wat van binnen komt. Dat betekent dat we het zelf kunnen, nee moeten opwekken. Het is dan ook een uitspraak van een illustrator wat me aan het denken zetten. Christoph Niemann is dan geen schrijver, hij is een man die zijn brood verdient met zijn creativiteit. Als er iemand is die afhankelijk zou zijn van inspiratie is hij het wel. Wat me zo aan het denken zette, is zijn visie op creativiteit. Hij refereert naar het welbekende doembeeld dat iedereen die schrijft, illustreert, ontwerpt, muziek maakt etc wel eens heeft, namelijk: ik ben niet goed genoeg. Geef toe, hoe vaak is die gedachte al door jouw hoofd gegaan? Christoph Niemann haalt dit probleem niet alleen aan, hij deelt zijn aparte visie op hoe iemand hierop zou moeten reageren.

Words of wisdom by Christoph Niemann #sundaysketches

Een bericht gedeeld door Rachel Donovan (@racheljunedonovan) op 25 Jan 2017 om 2:54 PST

Hoewel veel mensen zouden zeggen: 'Je bent te streng voor jezelf, natuurlijk ben je goed genoeg' beweert Christoph Niemann iets heel anders. Hij ziet een simpele oplossing: ga meer oefenen en wordt beter! Het doet me een beetje denken aan topsport (iets waar Niemann het zelf ook mee vergelijkt). Topsporters trainen uren per dag om hun niveau te halen. Er is niet één topsporter die 's ochtends zit te wachten tot een geheime schat vol vaardigheden, of misschien motivatie, langs komt en zich aanbiedt. Het is keihard werken, doorzetten. Hoe slecht een training ook gaat, ze zullen de volgende dag weer opstaan en trainen. Stel je voor dat Lionel Messi na een paar slechte wedstrijden in zijn jeugd had gezegd: 'Meh, ik weet het niet, ik doe het even rustig aan en wacht tot ik weer in vorm ben.' Of als Usain Bolt na een slome trainingsronde dacht dat stilzitten zijn spieren misschien sneller zou maken? Of als Serena Williams ervan overtuigd was dat ze die grand slam wel zou winnen door te bedenken hoe ze al die tennisballen zou gaan raken in plaats van uren te zwoegen op de tennisbaan?

Natuurlijk zullen er mensen zijn die dit lezen en bij deze namen denken: ja, maar deze mensen hebben talent. Natuurlijk hebben zij talent! Maar iedereen heeft talent. Het zij in een bepaalde sport, een creatieve vaardigheid, whatever. Het maakt namelijk niet zo heel veel uit waar je talent ligt. Als je ergens goed in wilt worden heb je er niet per se talent voor nodig. Het kost je hooguit wat meer energie en moeite, en dat is nu precies hetgeen wat veel mensen afschrikt. Niet voor niets kwamen psychologen in de jaren '90 met de zogenaamde 10,000 uur regel. Zij stelden dat als je op topniveau wilde komen (van welke vaardigheid dan ook) je tenminste 10,000 uur in deze vaardigheid moest oefenen. Hoewel deze wetenschap lang als waarheid werd gezien, lijken hedendaagse onderzoeken dit onderzoek wat onderuit te halen. Ik geloof ook zeker dat het wat overdreven is dat iemand die echt 0 aanleg heeft voor schaatsen de nieuwe Sven Kramer kan worden, maar ik weet zeker dat zo iemand met hard werken heer en meester kan worden van de lokale schaatshal. En is dat niet iets om trots op te zijn?



Ik ben ervan overtuigd dat je het beste dingen leert door het gewoon veel te doen. Dat geldt dus ook voor schrijven. En dat wil dus zeggen dat niet alles wat je schrijft perfect hoeft te zijn. Juist niet! Misschien is het jezelf verplichten om elke dag een stukje te schrijven juist wel het perfecte excuus om juist maar wat te proberen. Inspiratie kan wat mij betreft de pot op, ik ga zelf aan de slag om een betere schrijfster te worden! Hoe? Door (veel) tijd te reserveren om te oefenen. Hard werken en niet opgeven. Schrijven als topsport dus, who's with me?